Ο άντρας μου ήθελε να αφήσει την έπαυλή μου στην έγκυο γραμματέα του—αλλά δεν είχε ιδέα ότι προετοιμαζόμουν για την προδοσία τους εδώ και χρόνια. Όταν χτίζεις μια ζωή από την αρχή, δεν την αφήνεις να καταρρεύσει σιωπηλά. Σχεδιάζεις. Περιμένεις. Για χρόνια, έπαιζα την τέλεια σύζυγο: χαμογελαστή, ευγενική, πρόθυμη. Μαγειρέυα δείπνα, ακόμα και όταν οι «υπερωρίες» του έφταναν μέχρι αργά το Σαββατοκύριακο. Γελούσα με τα αστεία του, που ήταν από καιρό βαρετά. Έκλεινα τα μάτια μου στους λεκέδες από κρα

Τα Κοράκια της Ελλάδος... Στον ουρανό της Ελλάδος δεν πετούν πια πουλιά, μονάχα κοράκια. Δεν φωνάζουν, κρώζουν. Και ο ήχος τους είναι γνώριμος: λίγο από κήρυγμα, λίγο από προεκλογική ομιλία, λίγο από δελτίο ειδήσεων. Τα κοράκια δεν έχουν φτερά, μα ράσα και κοστούμια. Τρέφονται με πίστη και φόβο, και το τραπέζι τους στρώνεται κάθε Κυριακή, άλλος στο θυσιαστήριο, άλλος στο βήμα, άλλος στο πάνελ. Το Σύστημα τα γεννά, τα ταΐζει, τα αθωώνει. Κι αυτά, αντί για ουρανό, βλέπουν μόνο πτώματα, πτώματα ιδε